‘Inmiddels zijn we weer thuis bij onze gezinnen na een te gekke ontdekkingsreis door de VS. We zijn ons druk aan het voorbereiden op een te gekke najaars-theatertour in Duitsland en Nederland. Hier de tweede blog die ik schreef tijdens onze tijd in de VS.’
We zijn in Amerika! Het continent waar sinds de landing van Columbus mensen uit alle delen van de wereld zijn neergestreken om hun geluk te beproeven. Wij doen twee weken vrolijk mee. We hebben een heleboel meetings met professionals uit de muziekindustrie, spelen overal en nergens en laten ons inspireren. Al spelend komen we erachter wat onze muziek hier ‘doet’ met het publiek en onszelf.
Amerika… het land dat je het kan maken OF breken. Waar de Dagobert Ducks echt bestaan. Waar je, als je geld hebt, een heel mooi leven voor jezelf en je gezin kunt opbouwen en je je kunt afschermen van de rest van de wereld. Een soort veilige bubbel, letterlijk en figuurlijk ver van de rest van de wereld. Met weinig belastingen en relatief weinig regels. Tegelijk ook het land waar heel de wereld vertegenwoordigd is met al z’n schoonheid en wanstaltigheid.
Nog nooit eerder was ik in een land met zulke grote contrasten op alle gebieden. Hoewel ik Zuid Afrika ook bizar vond, vind ik het moeilijker om Zuid Afrika te zien als één land. Daar is het meer alsof je constant heen en weer rijdt tussen twee werelden.
Ik besef dat wij van Europa in feite ook een fort aan het bouwen zijn dat veel lijkt op hier. Hier, waar de lijnen enkel wat meer aangezet zijn besef ik dat het een bewuste levensstijl, en weloverwogen keuzes vraagt om NIET in te dutten. Het is niet de vraag OF je oogkleppen op hebt, maar meer de vraag of je je daarvan bewust bent en ze durft af te zetten. Gelukkig komen we een hoop mensen tegen die dit laten zien.
Wat me ook opvalt is dat de Amerikanen van jongs af aan worden getraind om ergens erg goed in te worden; sporten, zingen, grafisch vormgeven, military skills, miss-verkiezingen, noem het maar op. Kids sporten een uur voor schooltijd en zijn na schooltijd eerst nog weer 3 uur aan ’t sporten. Elke schooldag! En er is voor elke discipline minstens een ‘ster’ die het helemaal gemaakt heeft. Misschien is dat wel een van de belangrijkste exportproducten van de USA: ‘Stardom’. Men is gewend zichzelf te presenteren en te profileren zonder gene, of angst boven het maaiveld uit te steken. Ik heb meerdere gezinnen gesproken die voor de toekomst van het talent van hun kinderen zijn verhuisd naar de andere kant van het land. (en dat betekend hier dat je praktisch emigreert, zo ver weg is dat!) Nashville is een magneet voor muzikanten. Los Angeles een walhalla voor acteertalent, televisie- en filmmakers en kunstenaars.
Dat alles in het leven uiteindelijk, bijna altijd, neerkomt op geld en netwerk, is algemeen geaccepteerd (en bij ons in Europa ook steeds meer). Alles is namelijk commercie. Zelfs scholing en gezondheidszorg. Dat het moordende kapitalisme ondertussen gezinnen uit elkaar laat vallen omdat mensen alles over moeten hebben voor hun carrière, heeft iets triests. Ouders liggen krom voor de best mogelijke opleiding van hun kids. Het scheidingspercentage is al decennia lang 50%.
We rijden vanuit Nashville 4 uur richting het oosten. Wij zouden dan al lang in Duitsland rijden, maar hier ben je nog gewoon in dezelfde staat.
Eerst doen we een huiskamer optreden bij John. Hij kent ons, of wij kennen hem, via Noisetrade. Een platform waar je nieuwe muziek kunt leren kennen. Na een rondje buren uitnodigen (wat uitzonderlijk is hier!) spelen we in zijn huiskamer vol superaardige mensen. Iedereen is zo gunnend! We hebben er weer een paar lokale ambassadeurs bij.
Na het huiskamerconcertje doen we een optreden in een kerk waar ‘latinos’ en ‘anglos’ intensief samenwerken. Echt gaaf om te zien dat ze ondanks de grote cultuurverschillen samenwerken en toegeven dat ze van elkaar kunnen leren. In plaats van een Spaanse en een Engelse dienst houden ze hier 1 dienst waar beide talen worden gesproken. We spelen met alle passie die in ons is en er gebeurt echt wat; we komen allemaal thuis! Van beide bevolkingsgroepen krijgen we gave reacties. En natuurlijk moeten we op de foto met alles en iedereen.
We kijken in de auto terug een prachtige docu van Switchfoot, een band uit San Diego van gelovige jongens, net als wij, die hun muziek in zowel de christelijke scene als de reguliere laten horen. Ik herken me volledig in hun quote (het zijn allemaal ook jonge vaders) dat wanneer je een baby hebt (of meerdere (-;) je wilt dat elke noot, die je ver van huis speelt, het waard is. Wat die waarde is? Voor ons zou ik het willen definiëren als muziek die waar en eerlijk is, in feest en in verdriet, woorden geeft aan onze vragen, onze hoop. Muziek die misschien wel kloven overbrugt en mensen en generaties kan verbinden.